مهرورزی، فرمان سعادت‌بخش اسلام
مهرورزیدن به خود و دیگران، فرمان سعادت‌بخش حضرت حق و همه‌ی پیامبران خصوصاً پیامبر با کرامت اسلام و امامان بعد از حضرتش به همه‌ی مردم و به تمام جهانیان است.
مهرورزی و رحم به خود و دیگران زمینه‌ی تجلی رحمت حق به انسان و مهر خداوندی به آدمی است.
قرآن مجید می‌فرماید: یکی از صفات اهل ایمان مهرو محبت و سفارش به صبر و رحمت و مهرورزی به یکدیگر است.
« ثُمَ کانُ مِنُ الَّذِینُ آمُنوا وُ تَواصَوًا بِالصَّبًرِ بِالمرًحُمُهِ»
علاوه بر[انجام] این [تکالیف] ، از کسانی باشید که ایمان آورده‌اند و یکدیگر را به صبر و مهربانی سفارش کرده‌اند.
روالیات و معارف الهیه در رابطه‌ی با مهر و محبت و این که به خود و دیگران محبت ورزید و رحمت آرید مطالبی بسیار مهم و آموزنده دارند:
در روایتی از حضرت امیرالمومنین (علیه‌السلام) نقل شده است:
« اِرحُم تُرحُم»
مهر و محبت بورز تا مورد مهرو محبت قرار گیری.
رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) می‌فرماید:
« الَّراحِمون یُرحُمْهْم الرُحمنْ تَبارُکُ وُ تُعالی ارحُمْو مُن فِی الاَرضِ یُرحُمًکْم مُن فِی السُماءِ »
خدای مهربان به مهرورزان مهر می‌ورزد ، به همه‌ی اهل زمین محبت کنید تا خدا به شما محبت نماید.
از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) روایت شده است:
« وُ الَّذی نُفسی بِیُدِهِ لا یُدخٌلٌ الجُنٌه اِلا رُحیمْ، کّلٌنا رحیمّ قالَ: لا حُتی تَرًحُمٌ العامُهُ »
سوگند به خدای که جانم در دست قدرت اوست جز انسان مهربان وارد بهشت نمی‌شود، گفتند: همه‌ی ما مهربانیم، فرمود: نه تا به همه مهربانی نورزید نمی‌توان گفت مهربانید.
لیست کل یادداشت های این وبلاگ
